در سه ماه گذشته ایشون یکی از دلایل ننوشتن من بودند. سر و کله زدن با حضرتشون اصلا آسون نیست. هزار بار تا حالا دلم را با چنگ زدن ها و گاز گرفتن هاش شکسته و صدها بار با جیغ کشیدن های بی دلیل من را به جنون کامل رسانده. طوری که دلم می خواست از دست بداخلاقی هاش سرم را بکوبم به دیوار. امشت درست انگشت اگزمایی ام را چنگ زد شاید هم گاز گرفت چون در میانه دعوا معلوم نشد که آیا خنجرهاش من را گرفت یا نیزه هاش. علت دعوا یادم نیست فقط صدای جیغ هاش در گوشم باقی مانده. الان هم بی اعتنا به ناراحتی های من خوابیده و محل سگ بهم نمی گذاره. در این سه ماه از دویست گرم به دو کیلو و نیم رسیده، از کف دست به هفتاد سانت گربه تبدیل شده، تمام زخم های دست و پاش خوب شده، چانه سیاهش سفید شده، و بوی بد دهنش کاملا مرتفع شده. سرکار علیه به کمتر از ماست پروبیوتیک کاله، مرغ پخته، سوپ جو بدون پیاز، و پنیر ورقه ای میهن، و بیسکوئیت مادر در رژیم غذای شون رضایت نمی دهند که والله خودمون انقدر شیک و پیک و روی قاعده قانون غذا نمی خوریم و امساک می ورزیم.
از طرفی سر و کله زدن با ایشون من را به درجه ای از شهود رسانده تا بتوانم رساله ای در فضیلت گربه بودن بنویسم. والله ما آدم ها اگر ذره ای از اخلاق گربه ها را به ارث برده بودیم وضع مون از این مزخرفی که الان هست خیلی بهتر بود.
