خدمتتون عارضم که به اندازه اقیانوس اطلس بین کامشینی که درس می خواند و می نوشت و آدم تنبل و بی عار فعلی فاصله است. بنابراین از این به بعد کامشین فقط درس می خوانه و خر خوانی می کنه. می دونید من آپریل سال بعد امتحان دارم و این تو بمیری از اون تو بمیری ها است که کسی جون سالم ازش به در نمی بره. احتمالا اولین امتحانم را رد می شوم ولی خوب بی خیال می توانم سه ماه بعدش دوباره امتحان بدهم. بدی کار اینجا است که لیست موارد امتحانی را باید خودم تهیه کنم و این لیست باید به تائید حضرات برسه. در ضمن شعور انگلیسی ام دوباره نم کشیده. دیروز یک استاد دانشگاه آمریکایی را آنچنان گیج کردم که بیچاره سه کیلو وزن کم کرد. حالش را به قدری بد کردم که باید بهم جایزه بدهند.
برای برگشتن به شعور یک برنامه مزخرف اینجا پیاده می کنیم. دوباره از درس هایی که می خوانم براتون می گم دیگه از حدوث جنگ جهانی سوم حرف نمی زنم (دیروز معجزه ای رخ داد و کامی اعتراف کرد که از پیش گویی من در این باره شگفت زده شده و به وبلاگم ارجاع داد. خیلی مشعوف شدم)، از اینجا ترکید و اونجا نابود شد صحبت نمی کنم، از آب و هوای مزخرف امسال حرفی نمی زنم، به خداوند متعال شکوه نمی کنم که این چه زمستون آشغالی است که امسال نصیب ما شده، از دیوانه بازی های جاناتان و ویکتوریا حرفی نمی زنم، از فیلم ها و سریال هایی هم که می بینم حرفی نمی زنم (برای قرض گرفتن فصل سه خانه پوشالی شش نفر جلومون تو صف هستند و حالاحالاها این سریال به ما نمی رسه)، از موسیقی نمی گم، از کودکی و گذشته و دهه شصت نمیگم و دیگه جونم براتون بگه از فرهنگ و هنر و ادب فارسی هم حرف نمی زنم. اصلا فارسی ماه، فارسی شکر.
در ازا هر روز براتون لغت های تازه می نویسم که کیف کنید انگلیسی چه زبان خوبی است، از دریدا براتون می گم که چه قشنگ و دلربا است. از تاریخ معاصر و ایران مدرن براتون می گم تا کیف کنید و یک ریزه هم براتون در مورد پساساختار گرایی صحبت می کنم طوری که دیگه خداش را هم بنده نباشید! بعله چی فکر کردید؟ /اخر و عاقبت کسی که پساساختار گرایی بخونه بهتر از این نخواهد بود.
راه سختی برای برگشت به شعور باقی مانده.
